“Datgene wat je zo bijzonder maakt is vaak ook datgene wat je eenzaam maakt” – Muriël Dalmulder
Als ik echt heel eerlijk ben, en hoe ouder en bewuster ik word, hoe eerlijker ik ben, dan heb ik me vaak echt heel eenzaam gevoeld.
En dat gevoel zat het hem met name in het gevoel hebben om ergens aan te moeten voldoen om erbij te horen. Om vooral niet af te wijken of anders te zijn zodat je vooral zo min mogelijk zou opvallen.
Mijn eerste bewuste spreekbeurt op de lagere school over de kracht van edelstenen en hoe ik daar raar werd aangekeken terwijl het voor mij zo normaal was, is mijn eerste bewuste herinnering. Het niet durven zeggen dat ik zoveel rust en balans en inzicht haalde uit mediteren omdat mensen om mij heen in mijn tijd dat zweverig vonden.
Gezien willen worden in mijn kern door mijn vader en omdat dat misschien toch iets te veel gevraagd was dan maar mezelf gaan gedragen op de manier dat ik wel gezien werd. De studie doen die in lijn was met de verwachtingen en zo kan ik nog wel doorgaan.
Ken jij dit gevoel ook, de angst om je echte verschillen en uniekheden te laten schijnen uit angst voor kritiek of er dan niet meer bijhoren. Vaak ook ga je dan nog harder (weg)rennen om de eenzaamheid maar niet te hoeven voelen.
Ik kan inmiddels uit eigen ervaring zeggen dat juist de eenzaamheid ons zo een grote les te leren heeft. En dat als we deze toe durven laten, durven voelen, deze ons in verbinding brengt met onze echte essentie, de delen van ons wezen die ons juist zo creatief en uniek maken.
Ik hoop dat we ooit allemaal onze uniekheid durven te schijnen in deze wereld en de angst om geïsoleerd te raken kunnen zien voor wat deze is, een onechte angst die ons alleen maar wil beschermen en ons daardoor tegenhoudt in onze groei. Eenzaamheid kan ons zoveel leren en ik wens iedereen die dit ook voelt of heeft gevoeld toe dat je er vrede mee kunt sluiten en de les kunt zien die deze voor je heeft.
